Ik ben met een stuk bezig. Ik hou heel veel van dat stuk, ben er trots op en sta er volledig achter. Toch kruipt nu, heel langzaam, de afkeer er weer in. Dat het niks is en niks kan worden. Ik verkoop mijzelf niet. Nooit. Dat mis ik. Dan geloof ik er niet meer in. Ik nodig niemand uit om te komen kijken, laat het maar verslonzen. Ik kies niet. Ik ga er niet voor, dan kan het niet tegenvallen ook. Dit is pure angst. Geen volle honderd procent geven, dan heb je altijd een excuus als het wordt afgekraakt, iets niet haalt, als iets niet door gaat. Wat gebeurt er met je als je verliest? Als je wordt afgewezen? Wat gebeurt er dan? Dat weet ik niet, het gebeurt niet zo vaak, ik ben er bang voor. En blijf in die angst zitten. Of eigenlijk meer negatieve overtuiging. Het wordt niks. Ze vinden me niks. Terwijl ik iets moois maak, ik geef mij om iets moois te doen. Als anderen dit niet vinden, daar gaat het niet om. Bij mij wel. Anderen bepalen mijn leven. Ik doe iets voor anderen. Waarom is die mening van anderen zo heilig?