Stel je eens voor?  Je bouwt samen met een aantal goeie vrienden in de vakantie een huis, een huis voor een arm gezin. We ondernemen allemaal en werken hard. Iedereen voelt en neemt 100 % verantwoordelijk voor het eindresultaat. We genieten allemaal volop van het proces, we nemen genoeg rust en er wordt vaak gelachen. Het gaat moeiteloos en we gaan allemaal voor het maximale resultaat.We nemen die rol op ons waar onze passie en talent het beste samen komen.

Hoe komt het dat veel organisaties tegenwoordig zichzelf niet kunnen bedienen van deze Spirit? Wat is er dan toch nodig om dat toch voor elkaar te krijgen? Bewustwording van je eigen verantwoordelijkheid, een echte gevoelde existentiele verbinding met je werk, je doelgroep en je product en/of dienst. We hebben een gezamenlijke doel nodig met ruimte voor een eigen inbreng en het vertrouwen dat jouw inbreng en het gezamenlijke doel bijdragen aan de samenleving. Hoe maken we deze shift in onze grote, soms tamelijk dicht geslipte organisaties? Ga op reis en laat je inspireren, alsof je samen met een groep vrienden weer een huis gaan bouwen. Dit hebben wij laatst gedaan met een groep toptalent van Rabobank International. We zijn door het land getrokken langs de boer, de ondernemer, de lokale banken etc….

Een reis, waarin je kunt gaan voelen en ervaren wat de essentie is van jouw vak. Een reis langs datgene wat jullie in de wereld zetten en waar jullie vandaan komen.

Tegelijkertijd maak je een innerlijke reis en leer je persoonlijk leiderschap te ontwikkelen. Je gaat zien dat jij altijd een keuze hebt. En dat je 100% procent kan gaan staan in jouw leven, jouw functie en jouw loopbaan. En dat er een diepe verbinding is tussen jou en je klanten en/of doelgroep. Dat er een bijzondere band is die jullie samenbrengt en je ten diepste inspireert om te werken. Veel van de Rabo Bankiers kwamen zelf uit boerengezinnen en wilden dolgraag de boeren echt helpen aan geld.

We beginnen daarbij altijd met het einde voor ogen. Wat wil jij neerzetten en wat is jouw unieke talent. Wat wil jij neerzetten in de wereld voor jezelf, voor de ander of gewoon voor het leven zelf. Zoals Rilke zo mooi schrijft in een brief aan een jonge dichter. Stel je voor jij bent die jonge dichter en je hebt net met jouw unieke talent een brief aan Rilke geschreven en dit schrijft hij terug:

You ask whether your verses are any good. You ask me. You have asked others before this. You send them to magazines. You compare them with other poems, and you are upset when certain editors reject your work. Now (since you have said you want my advice) I beg you to stop doing that sort of thing. You are looking outside, and that is what you should most avoid right now. No one can advise or help you – no one. There is only one thing you should do. Go into yourself. Find out the reason that commands you to write; see whether it has spread its roots into the very depths of your heart; confess to yourself whether you would have to die if you were forbidden to write. This most of all: ask yourself in the most silent hour of your night: must I write? Dig into yourself for a deep answer. And if this answer rings out in assent, if you meet this solemn question with a strong, simple “I must”, then build your life in accordance with this necessity; your whole life, even into its humblest and most indifferent hour, must become a sign and witness to this impulse.

Onze cultuur op het gebied van werk mist vaak deze inspiratie. Deze inspiratie vraagt om een existentiele verbinding. Derhalve kan ik mij ook niet goed vinden in de manier waarop wij omgaan met loonrechten en arbeidsverhoudingen. Ik werk graag als collectief van zelfstandigen samen aan een gezamenlijk doel, zoals een groep vrienden die een huis bouwt. Ieder verantwoordelijk voor zichzelf en voor het prachtige einddoel.

Als afsluiting een stukje tekst van Kalil Gibran

Work is love made visible
And if you cannot work with love but only
with distaste, it is better that you should
leave your work and sit at the gate of the
temple and take alms of those who work with joy..
For if you bake bread with indifference
you bake a bitter bread that feeds but half
man’s hunger
And if you grudge the crushing of the
grapes, your grudge distills a poison in the wine
And if you sing though as angels,and
love not the singing, you muffle man’s ears
to the voices of the day and the voices of
the night.